YENI ZENGIN

senden önce gidersem senden sadece benim giden ruhum elini tutmaya hep devam eder eğer ki sen önce gidersen benden yanına gelmem yakındır...

geceler gittikçe uzuyor parmaklarımın ucunda yüzün dokunamıyorum ulaşmak için her saniyeyi tüketiyorum sana dokunmak için inadına geceler...

kalbimin en derini böyle sızlamadı endişe değil canının yanması o ihtimal eritti benliğimi ben senle ben olduğum ben oldum beni bana...

sen hiç aşık oldun mu? hani derler ya kelebekler, kalp çarpıntısı aşk değildir rahat hissettiğin, huzur bulduğundur diye sen hiç aşık...

bir adım daha yaklaştın meçhule biz olacak mıyız orada kesişecek mi bir daha yollarımız aynı çatının altında dönüp dolaşıp buluşacak...

Biten yaşın ardından güler mi yüzlerimiz beraber akar mı yaşlar gözlerimizden aynı kederden ruhlarımız kavuşur mu buradan gitmeden 23.23

Bir korku sardı ki benliğimi Yine gün gelir de ayrı düşersek Birbirimizi görür de bir selam veremezsek Ne anlamı kalır anıların...

düşünme ne geçmişi ne geleceği anı yaşa mutluluğun hep gülümsetsin yüzünü hüznün aksın gitsin bir anda düşünme ince düşüncelerin...

daha bir ay öncesi demiştim ben bırakıyorum ben yokum artık demeyi sadece bir anlık düşündüğümü eğer bunu diyebilirsem bir gün gerçekten...

bir gün yeniden tanışma şansımız olsa yine ben aynı ben olurdum sen her zaman aynı sen olduğunu bilerek bana karşı hiç değişmeyeceğini...

sen en beklenmedik anda geldin kimsenin kalıp da yapamadığını uzaktan yaptın yavaş yavaş açtın kendini bana herkese oyun oynarken bir...

bir mesaj ne kadar mutlu eder sizi tüm dünyanızı alt üst edebileceği gibi göklere de ulaştırır o iki kelimesi hayır sevmeli olandan daha...

bıraktığın gibi... oysa beni bırakmamıştın bırakıp gitmemiştin yalnızca ben öyle sanmıştım sen hep bendeymişsin tıpkı benim hep sende...

kendimi kaybediyorum senle konuşurken duruyor zaman hareket etmiyor ne akrep ne yelkovan gerçekten ne kadar oldu seveli o ufak çocuğu...